Ne oldu unuttunuz mu beni ? Gözden ırak olunca gönüllerden de ırak mı oldu ? Sessiz kalma hakkımı kullandım bir süre.Uzaktan telaşsız ve sakince seyrettim etrafı.Gördüklerimin bir kısmı hoş bir kısmı boştu.
Sonra da bir bakayım yazmayı unutmuş muyum diye bir deneme yazısı yazayım dedim.Maaşallah bu sene bayram ile birlikte uzun uzun tatiller yaptınız.Gezdiğiniz, gördüğünüz yerleri, yediklerinizi paylaştınız.Merak etmeyin hepsini gördüm.Terliklerinizi hatta ayaklarınızı bile 🙂
Ama gün ola devran döne misali, sıra yavaş yavaş bana geliyor.Küçücük bir zaman dilimi kaldı, derin bir oh çekmek için. İstanbul’u geride bırakıp belki de özleyerek dönmek için. O serin sulara atlayıp, kızgın kumlarda ayaklarımın tabanlarını yakmak için.Plansız, rotasız yollara düşüp, işte burası diyene kadar yol almak için.
Belki de bir şezlongda kitabımı okurken kahvemi, ya da soğuk buz gibi biramı yudumlamak için. Her şeyden önce kafamı boşaltıp, iç sesimi susturmak için.Bu iç sesin ayarını bilen varsa sevabına bir desin bana nasıl susturulur, hatta tamamen nasıl susturulur.
İnsanın en büyük kavgasının kendisi ile olan kavga olduğunu yaşayanlar biliyordur, galip ya uyku ya da iç ses oluyor her zaman.Uyursan kurtuluyorsun. Yasom hep diyor ya uyursak unuturuz diye.
Şimdiden bir şey söylemek isteyen varsa söylesin ya da tamamen sussun.Ruh halime ve mevsime yakışan karışık kızartma ile bir merhaba belki de bir süreliğine bir ara.
Unutmadan belki ben de gittiğim yerlerde plaj terliklerimin ya da denizin içinde ki ayaklarımın fotosunu paylaşırım kim bilir.
Sevgiyle….
